สมัยสาวน้อยเธอเล็กๆ..อาทิตย์ละ 3 วัน
ต้องไปนั่งรอเธอว่ายน้ำที่โรงเรียนตอนเย็น
ถ้าเรียนที่นี่ก็ต้องว่ายได้ทุกคนค่ะ...เพราะเป็นวิชาบังคับ
สมัยประถมก็เรียนที่นี่เหมือนกันค่ะ
แต่เค้ายังไม่มีสระว่ายน้ำ....มีแต่แม่น้ำเจ้าพระยาอยู่ข้างๆ
นั่งมองเด็กในเรือขนทรายกระโดดน้ำกันตูมๆ
ก็ดูมันไม่เห็นมีอะไรจะยาก....โดดไปแล้วก็ว่ายขึ้นมา
เวลาไปเที่ยวทะเลก็เป็นคนแรกที่ลงไปแช่
อยู่กันตั้งแต่เช้าจรดเที่ยง..ไม่มีคำว่า...แดจังกำดำจังแก..ในสมอง
แม่คงเห็นว่าส่งไปเรียนว่ายน้ำท่าจะรุ่ง
ก็เลยได้ไปเรียน...มีครูสอนถูกหลักวิชา
ว่ายได้ค่ะ....สบายมาก..เพราะยังอยู่ช่วงฝั่งตื้น
ตอนไหนว่ายไม่ได้ก็ยืน..แล้วว่ายต่อ..ไม่มีจม
จบกระบวนการแรก..ท่าฟรีสไตล์
ครูบอก..ไปเลย..โดดสปริงบอร์ด..แล้วว่ายมา
ก็แค่ทิ้งตัวตรงๆลงมา...แล้วก็ว่ายเข้าฝั่ง..ไม่ยากชิมิคะ
หารู้ไม่ว่าวิญญาณนางเงือกมันออกไปตั้งแต่ตอนไหน
ทันทีที่โดดลงมา....ภาพสโสว์โมชั่น..
เสียงบุ๋มๆๆๆๆ...แล้วเป็นอะไรที่กลัวที่สุดในชีวิตครั้งนึง
เวลาคนเราอยู่ใต้น้ำ..รอบตัวมันจะเงียบมาก...น่ากลัว
ร้องก็ไม่ได้...คิดอย่างเดียวจมแหงๆ..ยืนก็ไม่ถึง
แล้วก็จมจริงๆค่ะ..ครูต้องงมขึ้นมาเพราะพอหัวพ้นน้ำไม่ยอมว่าย
มันเป็นฝันร้ายตลอดมาเลยนะคะ
เลิกเรียนว่ายน้ำตั้งแต่วันนั้น....
ถ้าตรงไหนยืนถึง...ว่ายได้ค่ะ
พอไปที่ลึก..ความมั่นใจจะหายทันที
เหมือนโรคจิตหน่อยๆ...กลัวน้ำที่ยืนไม่ถึง
พอโตไปเข้ามหาวิทยาลัย..เพื่อนชวนไปว่ายน้ำ
เอ้า..ไป...ดูเค้าว่ายอวดสาวกันโครมๆ
ก็อยากว่ายอวดหนุ่มๆอยู่เหมือนกัน
แต่เราต้องไปยืนรวมกะพวกเด็กๆฝั่งตื้นๆ
อายเหมือนกันค่ะ...อิอิ
ตอนมารอสาวน้อยเธอว่ายน้ำ..ดูเธอไม่เห็นจะกลัว
คงเป็นเพราะเรียนตั้งแต่เท้ายังไม่ถึงพื้น
เธอเลยไม่รู้ว่าจมคืออะไร...ต้องพยุงตัวไม่ก็เกาะขอบสระ
ทำให้ไม่รู้สึกว่าน้ำที่ยืนไม่ถึงมันน่ากลัว
ตอนนี้เวลาไปเที่ยวแล้วว่ายน้ำที่สระโรงแรม
ก็จะมีชุดว่ายน้ำไว้ใส่โชว์ค่ะ....ไม่ลง
จะเป็นพวกขออยู่โยงเฝ้าของตามริมสระ
เธอก็ชวนแม่ไปว่ายน้ำด้วยกันนะคะ
แต่เล่นบอกว่า แม่อย่าว่ายตรงที่ลึกนะ...คอยตรงเด็กๆนั่น
แล้วใครจะไปลงกะเธอหล่ะคะ..
ขอนั่งเฝ้าของ..ทำท่านางเอกอย่างงี้หล่ะดีที่ซู้ด
