ใกล้จะเปิดเทอมอีกแล้วสินะคะ......ความจำของการไปโรงเรียน
ในชีวิตของความเป็นแม่เท่าที่ผ่านมา 10 กว่าปี.........
วินาทีที่ทรมานจิตใจที่สุดคือวันไหนรู้ไหมคะ
มันคือช่วงเวลาที่ต้องหันหลังให้ลูกในวันไปโรงเรียนวันแรก
และสำหรับตัวเองจะทรมานมากเป็นพิเศษด้วยหลายเหตุผลค่ะ
ที่สำคัญคือ....เราเคยอยู่ด้วยกันมาแทบจะ 24 ชม.ทุกวันตั้งแต่เกิด
ช่วงแรกของเนอสเซอรี่ส่งเธอไปไม่ได้หรอกนะคะ
อยากรู้เหตุผล...........ก็อ่านที่เอนทรี่นี้ได้เลยค่ะ
ดังนั้นเธอจะได้ไปโรงเรียนหลังจากเค้าเปิดกันไปเทอมนึงแล้ว
โรงเรียนเนอสเซอรี่นี่อยู่ใกล้บ้านมากค่ะ.....เดินไปสัก 3 นาทีก็ถึง
แม้จะทำใจมานานแล้วว่าไงๆมันก็ต้องมีวันนี้อยู่ดี.....กระซิกๆ
แต่ตอนจูงเธอไปใจไม่ดีเอาซะเลย......หวั่นใจมากกกกก
สั่งไว้หมดนะคะว่า.....ขอไปโรงเรียนครั้งแรกกับเธอ 2 คน
พ่อ...ยาย..ตา...ไม่ต้องแห่แหนไปให้กำลังใจทั้งนั้น
เดินเข้าโรงเรียนนี่....หวังสุดขีดว่าเธอจะตื่นเต้นจนไม่ร้อง
ครูเค้าให้ส่งให้พี่เลี้ยง.....พาขึ้นไปชั้นบน....คุณแม่ส่งได้แค่นี่หล่ะค่ะ
ยืนรอดูสถานการณ์สักพัก.......ตอนแรกก็เงียบๆดี...เฮ้อ...โล่งงงงง
แต่วินาทีที่ได้ยินเสียงเธอร้องไห้แล้วตะโกนหาแม่เนี่ย
ใครไม่ได้เป็นแม่แล้วได้ยินจะไม่รู้สึกจี๊ด....เท่าที่เป็นหรอกนะคะ
จะกลับก็ไม่ไหว....นั่งตะแคงหูฟังเสียงร้องไห้ต่อไป.......
สักพักคงร้องจนเหนื่อย.....เสียงก็เลยเงียบไปไม่ได้ยินอีก
ครูมาบอกขอร้องให้กลับ......ไม่งั้นเกิดเธอเห็นเข้าก็จะร้อง
เดินกลับมารอที่บ้าน.....เป็นวันที่นาฬิกามันดูเดินช้ามากจริงๆ
บอกครูเค้าว่าช่วงแรกๆขอแค่ครึ่งวันไปก่อน..จะได้ปรับตัว
รอจนถึงเที่ยงไม่ไหวหรอกค่า.....ส่งไป 9 โมง...11โมงก็ไปนั่งรอแล้ว
เธอลงมาเจอแม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม......ค่อยโล่งขึ้นมานิดนึง
วันต่อมาก็มีร้องบ้างแต่ต้องทำใจแข็งเอาไว้ทั้งที่ใจน่ะร้องมากกว่าลูกอีก
และแล้วเราก็ร่วมกันผ่านช่วงเวลาทรมานนั้นมาด้วยกันด้วยดี
เชื่อว่าทุกคนที่ได้ไปโรงเรียนก็ต้องเคยผ่านวินาทีนั้นมาเหมือนกันหมดนะคะ
ตอนเป็นเด็กน่ะจำไม่ได้หรอกค่ะแต่ตอนเป็นแม่เนี่ย....
........................ขอบอกว่าร้องมากกว่าลูกหลายเท่าค่ะ
